مثل گربه روی شیروانی داغ ...

من یک بچه ی چهل ساله ام

یک بچه ی چهل ساله که واقعیت زندگی را مسخره کرده است

یک بچه ی چهل ساله که سیلی های سخت زندگی را به بهانه آبنبات هایش تاب می آورد و آروغ خوشبختی میزند

شاید این ذهن ساده اندیش ابزار دفاعیه من است در برابر زندگی

شاید به جای درد کشیدن میخوابم

شاید واقعیت را تکه تکه میکنم تا تیزی اش چشمم را ندَرَد

هر چه هست باید به مصافش بروم ، باورش کنم،درد بکشم

زندگی واقعی تر از توهمات من است ...

سرمستی با سرخوشیِ نئشگی مانع دردِ خماری بعد از هوشیاری نیست .