دوست ندارم

یک وقتهایی مثل الان دوست ندارم با هیچ آشنا و فامیلی بُر بخورم . 

حس خوبی بهم نمی دهد که بروم عروسی و یک سری چهره هایی را ببینم که احساس می کنم استرسم را بیشتر می کنند . 

اینکه کز کنم گوشه ی تنهایی خودم برایم دلپذیر است . 

تغییر این رو روزهای یکنواخت را دوست ندارم . 

حتی دلم نمی خواهد هماهنگ با خانواده برنامه ی تحمیل شده ای را بپذیرم 

این همه حس بد آشنا گریزی از کجا نشات می گیرد . 

چرا دلم این همه تنهایی می خواهد و بس 

چرا حس می کنم هیچ کس نزدیک نیست . 

چرا در دلم کسی جا نمی گیرد . 

چرا .. 

پ ن : این قرص های لعنتی اعصاب و خلقیاتم را بدجور بهم می ریزند 

پ ن : فامیل هایی که در روزهای سخت سراغی از من نگرفتند به هنگام شادی نمی خواهم . 

پ ن : عصبی و کلافه ام این روزها بشدت