ت ن ه ا

این روزها تجربه ی سنگینی است این که می نویسم : تنهایی 

اینکه سیاه می شوم اینکه دلم می خواهد کسی باشد که سرش غر بزنم و بفهمد 

اینکه توقع دارم کسی برای دلم برای بی پناهی اش کاری بکند 

ولی هیچ کسی را پیدا نمی کنم . 

خودم می مانم و خودم . 

حتی به خدا هم دیگر اعتقادی نمانده است که لااقل توی این تنهایی دستاویزی باشد 

روزهای سختی است که نمی دانم تمام می شوند یا نه 

حالم از همه جای زندگی گرفته است . 

حالم از همه جای زندگی خوب می شود ؟؟

روزها را تغییر بده 

ای ندانم چه خدایی موهوم ... 

پ ن : چاق شدم . از این داروهای لعنتی بیزارم 

پ ن : دوست ها ... کسانی که دیگر به وجودشان اعتقادی ندارم 

پ ن : هیچ کس توی دنیا قلبا دلش برای هیچ کس نمی سوزد .