هی وحشی

اینو برای توی وحشی مینویسم که خطرناک ترین دوست این روزامی : ونکومایسین ، با گری من یه کم مهربون باش . انقدر این بچه رو اذیت نکن .... به قول خودش پلییییز .

پ ن : با خودم فکر میکردم ای بابا دارم تحمل میکنم که ، اونقدام سخت نیست که همه به رووم میارن . امروز که چشمم تو آینه به صورتم افتاد دیدم عهههه چقدر صورتم کوچیک و لاغر و سرخ شده . یه جورایی شوکه شدم بهش گفتم چی شدی دختر؟

پ ن: ساعت پنج صبح روی نیمکت با چشای اشک آلود روبروی آزمایشگاه اورژانس هر چی نشستم تمرکز کردم که یه خالق واحد منطقی بتراشم و دست بدامنش بشم ... نه که نشدا، با تمام وجود میخواستم یه قدرت عظیم تاثیرگذار مهربون پشتم باشه ، ولی باز قسمت بدبینی که آفریدی ( اگه کار خودت باشم) زل زد تو چشام که مگه میشه ؟ نیست ... نیست ... نیست .

ولی رفیق عزیزی دارم که به اون و دعاهاش اعتقاد دارم . فعلا داره جور توسل منو خالصانه بدوش میکشه . مرسی رفیق .مرسی