انرژی

دو هفته خموده رو پشت سر گذاشتم ، دلیلش کدوم تلنگر روحی بود، دقیق نمیدونم . وقتی میشینم کنکاش میکنم میفهمم که گاهی بعضی از اتفاقات که سعی میکنم بدون اصطکاک ردشون کنم توی ناخوداگاه م موجبات انقلابات روحی هستن پس عادی سازیه سطحی اونقدرام خوب نیست.

من با سطح روانم درگیرم و چیزی که در عمق اتفاق می افته شاید بدون تمرکز و جستجو اصلا برام فهمیدنی نباشه . حرفهایی که تو مغزم سیال و درحرکتند بن مایه رفتارها و اعمالم میشن. و کلامی که بر زبانم میاد جایی درون خودم حک میشه.

امروز که یک دلگرمی روحی باعث تغییر حالم شد میبینم که جسمم برخلاف روزهای قبل بی انرژی و کسل نیست . خسته نیستم و غذامو با اشتها میخورم و طعم ها رو میفهمم. میزان تحمل پذیریم بیشتر و اخلاقم بهتره .

یاد حرف مامان می افتم که میگه دست شکسته کار میکنه ، دل شکسته نه.

مراقب انرژی زیست مون باشیم. حواسمون نباشه و برای روانمون تنفس نخریم و حواسمون به گلدون روح مون نباشه ، خشک میشیما . افسردگی بیخ گلومونه ها. غفلت کنیم عمرمونو بلعیده. زندگی هنوز و همیشه ارزششو داره . اینو جیرجیرکی میگفت که بارها لبه ی حوض رو بالا میرفت و می افتاد پایین و باز از نو ... ادامه میداد هر چند به نظر من عبث. زندگی همین تجربه ی زیستن چند روزه است مسیری که باید طی کنیم ، حواسمون نباشه این گذر رو برای خودمون و بقیه زهرمار میکنیم .